Zanim zaproszę
na ostatnie już spotkanie...

Mam dobre życie. Urodziłam się ponad dwie dekady po wojnie i zanim na serio zaczęłam zgłębiać historię swojego kraju, słuchałam różnych opowieści, budując niechlujnie swoją tożsamość. Było w nich o pradziadku na Pawiaku i o dziadku w AK, prześladowanym po wojnie. Pamiętam opowieści o babci, która w czasie wojny bardziej się bała Rosjan niż Niemców i że Żydzi przed wojną pożyczali na zbójecki procent…



Tak zwane dzieciństwo i młodość w komunie pamiętam przez pryzmat różnych zdarzeń, które wtedy wydawały się naturalne, teraz są treścią anegdotycznych opowieści – czasem zabawnych, a czasem przerażających…mnie ominęły drastyczne jej skutki.

Pierwsze poważne spotkanie z wielokulturowością – 1995 rok, kibbutz bet haemek – dwa miesiące życia w społeczności wielu narodowości z całego świata. Dziś myślę, że pobyt tam stał się jednym z powodów do zgłębiania polskich dziejów żydów, niezatartych śladów w naszej wspólnej historii i kulturze oraz fascynującego dorobku. I pomimo podziwu, a często zachwytu nie zaraziłam się ich religią, wierząc w Najwyższego niezmiennie.

Cieszę się, że nigdy nie musiałam uciekać z mojego kraju, ani nawet zarabiać na chleb za jego granicami. Inne kultury, historie i ludzi poznaję z powodu osobistych pragnień i ciekawości. Czuję się obywatelką Europy i nie mam kompleksów z powodu swojego pochodzenia, a gdziekolwiek jestem czuję się gościem. Szczęście, wdzięczność i dumę dopełnia życie w mieście, o którym różni mówią różnie, a mnie najbardziej cieszy, że Gdańsk rodzi zmiany, które inspirują świat…

I mając świadomość tego co powyższe, tym bardziej ważne wydaje mi się dziś myślenie o INNYCH, tych nowych będących tu przelotnie za chlebem i tych, którzy z moim miastem, moim krajem wiążą nadzieje na bezpieczne, spokojne życie. Łatwo o stereotypy, uprzedzenia… łatwo wrzucać do jednego worka. Trudno zatrzymać się i pochylić nad jednym człowiekiem.

Już dziś widzę na ulicy, w sklepach i szkole mojej córki coraz więcej osób różnej narodowości, obyczajów czy wyznań. Patrzę na nich przez pryzmat siebie i swoich wyobrażeń życia tutaj, próbując wejść w ich buty, aby poczuć, jak im naprawdę jest, dowiedzieć się, kim i jacy są.

To w moim mieście stworzono Gdański Model Integracji Imigrantów – dla mnie dzieło idealne (nie mylić z idealistyczne). Obejmuje wszelkie obszary życia nowych mieszkańców w sposób bardzo przemyślany, wyznaczając dobre praktyki w zakresie ich realizacji. Jako zwyczajna mieszkanka mam poczucie, że to bardzo dobra podstawa. Myślę także, że rzeczywista integracja rodzi się na osiedlu, w przychodni czy parku. Bowiem o sukcesie integracji między ludźmi decydują bliskie spotkania twarzą w twarz.

ZAPRASZAM

Debata: OBYWATEL GOSPODARZ – integracja międzykulturowa między ludźmi – jaka i po co ?

W ramach naszych warsztatów mówiliśmy o przeszłości i teraźniejszości kulturowego i społecznego życia naszego miasta. Najważniejsze wnioski:

• Każdy z nas skądś przyjechał w tym, czy poprzednich pokoleniach – dotyczy to zarówno różnych regionów Polski jak i zagranicy.

• Gdańsk jest nasz – polski, pomorski, wolny. Wolny od uprzedzeń, otwarty, obywatelski. Owszem był kiedyś niemiecki ale dzisiejsi jego mieszkańcy nie mają z tymi korzeniami wiele wspólnego.

• Kimkolwiek jesteśmy skądkolwiek byśmy nie pochodzili w Gdańsku szukamy podobnych wartości, spełnienia podobnych potrzeb.

• Duch gdańskiej wielokulturowości jest wszędzie i stale obecny, co czyni go miastem wyjątkowym i przepełnia dumą jego mieszkańców.

Na ostatnim spotkaniu spojrzymy w przyszłość wielokulturowości Gdańska. W ramach debaty określimy jaki my – zwyczajni mieszkańcy mamy wpływ na budowanie integracji wielokulturowej budując nowoczesny wielokulturowy tygiel.


Aneta Baczyńska – Rostkowska
Stowarzyszenie INNE jest piękne